Arthur Stoete (64) uit Amstelveen heeft na veertig jaar afscheid genomen als vrijwilliger bij de brandweer. Met veel toeters, bellen en vlammen werd er gisteren een afscheid voor hem georganiseerd. "Eens een brandweerman, altijd een brandweerman."
Veel sirenes gisterenavond in Amstelveen. Niet vanwege een grote uitslaande brand, maar vanwege het afscheid van vrijwilliger bij de brandweer van het eerste uur: Arthur. Na ruim veertig jaar verlaat hij de brandweer.
'Buitenbrand'
Aan het begin van de avond kwamen twee brandweerwagens met loeiende sirenes Arthur bij zijn thuis adres ophalen. Arthur was gisteren blij verrast vertelt hij aan de telefoon: "Ik wist nergens wat van, maar hoorde opeens overal toeters en bellen." In de meldkamer kwam niet veel later een alarmering van buitenbrand bij de Laan Nieuwer Amstel. Maar niets is minder waar zo bleek: op de locatie van de buitenbrand stonden al Arthur zijn collega's hem op te wachten.
Lintje
Bijna een halve eeuw terug startte Arthur zijn werk bij de bedrijfsbrandweer van de vliegtuigfabriek van Fokker. "Het is er met de paplepel in gegoten. Mijn vader was ook al vrijwilliger bij de brandweer." Niet veel later werd de 64-jarige Amstelvener lid van de vrijwillige brandweer in Amstelveen.
Het vrijwilligerswerk werd altijd gecombineerd met zijn 'echte' werk als grafisch ondernemer. Als vrijwilliger heeft Arthur zich binnen de brandweer op allerlei fronten gespecialiseerd. Zo was hij de laatste 15 jaar voorzitter van de personeelsvereniging. Onder andere hiervoor werd hij in 2011 benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Iets waar hij overigens niet graag mee te koop loopt: "Ik doe héél veel, maar heb er een bloedhekel aan om in de belangstelling te staan."
Toekomst
Na veertig jaar is het volgens Arthur naar eigen zeggen 'wel genoeg geweest'. Hij legt uit dat je als brandweerman een goede conditie moet hebben, iets waar je elk jaar op wordt gecontroleerd. "Met mijn 64 jaar ben ik de oudste van de groep. Al die jonkies houd ik niet meer bij."
Desalniettemin gaat hij het werk en vooral zijn collega's missen. "Zonder gezellige collega's had ik het nooit veertig jaar volgehouden. De saamhorigheid is ook belangrijk, want als je ergens een brandend huis instapt moet je blindelings op elkaar kunnen vertrouwen."
Toch zal de brandweer nooit helemaal uit het leven van Arthur verdwijnen. Zo blijf je 'tot aan je dood' lid van de personeelsvereniging., vertelt hij. "Eens een brandweerman, altijd een brandweerman."