Bomvol was het in de raadzaal deze week. Veel volk om te zien hoe de raad of raadscommissie vergadert. Dat moet eigenlijk een bewijs zijn dat de democratie functioneert. En natuurlijk zijn er mensen die dit meteen met enige trots willen rondbazuinen. Maar wanneer er voorafgaand aan de vergadering ten stadhuize met de nodig tamtam is geroepen om te komen laten zien dat het niet gepikt wordt wat een stadsbestuur van plan is, dan moet je het niet benoemen als interesse in democratie, maar als demonstratie.
Nu waren de geluiden om de politiek te laten weten ergens niet mee eens te zijn in alle openheid gedaan, dus was de oproep tegen iets tevens een oproep om het tegengestelde geluid te laten merken. Dat is in Hoorn langzaam zo gegroeid. En natuurlijk waren er insprekers. Een record aantal. Maar liefst 31 mensen hebben zich aangemeld om de mogelijkheid te benutten om gedurende drie minuten de politici te laten weten wat er beslist dient te worden. En ook hierbij waren er mensen die het andere geluid ook wilden laten klinken. Het werd een lange vergadertijd.
Ik zag een berichtje langskomen van iemand die bijhield hoeveel sprekers tegen of voor waren. Er werden 17 ondersteunende toespraakjes geteld en 13 over de vrees voor overlast en onveiligheid die wij tegemoet konden zien. Toen er bijna een handvol sprekers achter elkaar betoogden dat asielzoekers niet een contingent rovers, verkrachters en moordenaars waren, maar mensen in nood met wie een heel fijne samenwerkingsrelatie kan worden opgebouwd, zag ik de gezichtsuitdrukking van menig protestaanwezige veranderen.
Ze waren de zaal binnen gekomen met een high five-gevoel en dachten: ‘Shit hé! Zijn we hiervoor naar het stadhuis gekomen?’ en een grote opluchting wanneer er weer iemand bereid was te beweren dat alle kinderen en vrouwen in Hoorn-Noord in groot gevaar dreigen te komen. Het geloof in dat gevaar blijkt van biblebeltsterkte.
Nu waren de verontruste burgers die gehoor gaven aan de oproep van Hart van Hoorn om toch vooral aanwezig te zijn niet van plan om een protestaanwezigheid in de allergrootste stilte te houden, maar dankzij de dappere voorzitter Marion van der Bijl die alle aanwezigen maande om netjes en beschaafd iedereen het woord te laten doen en zich te onthouden van aanmoedigende of afkeurende reacties, bleven de reacties beperkt tot af en toe een applausje. Vanaf de klaargezette klapstoeltjes. Klapstoeltjes voor het klapvee.
Wie de reacties beluisterde van de politici die daarna hun fractiestandpunten mochten uitdragen, zou beslist wel eens verbaasd kunnen hebben gestaan. Hart van Hoorn was, geheel naar verwachting, natuurlijk mordicus tegen en kwam met het bericht dat alle AZC’s in Nederland enorme overlast en vervelende incidenten meebrachten en dat de overheden dat vooral een beetje uit de publiciteit hielden. Slechts een paar fracties lieten weten niet al te gelukkig te zijn met de oplossing, maar dat er wel iets gedaan moest worden.
Veel andere fracties, ook in naam en zelf onderstreepte sociaal voelende fracties op PvdA en GroenLinks na, kwamen met het verhaal dat de geplande opvang in de voormalige technische school niet goed was en dat het door Koggenland afgeblazen voorstel voor een AZC bij de A7 in beeld moet blijven en dat er via provincie, rijk of nog hoger druk moet worden uitgeoefend op Koggenland om hun eerdere afwijzing in te trekken. Een briljant ontsnappingsexcuus. Niet zij belemmeren een AZC bij de Johan Poststraat, maar Koggenland.
De spreidingswet is niet ingetrokken en na de komende landelijke verkiezingen kan misschien ingeschat worden dat die wet alsnog wordt ingetrokken. Ik vermoed dat alleen Hart van Hoorn hartgrondig naar de intrekking verlangt en duidelijk genoeg durft te zijn om dat geertwillig uit te roepen. De andere fracties zouden best wel eens meer vrees hebben dat een positieve houding met betrekking tot Hoornse asielzoekersopvang in maart volgend jaar stemmen kan kosten dan de vrees dat de spreidingswet gewoon overeind blijft.
Verkiezingen doet wat met politici, maar we mogen nooit vergeten dat politici allen gestart zijn als amateur met een nog niet volledig ontwikkeld maatschappelijk besef. Deze week had Hoorn een huis vol met vooral politieke amateurs en dat leverde een boeiend schouwspel op. Zeker voor mij, geen politicus, maar schrijver die zoekt naar interessante modellen om te kunnen plaatsen in verhalen. Ik heb er voor een flinke tijd behoorlijk wat mogen zien. Toch hoop ik vurig dat de verkiezingsperiode weer achter de rug is, want dan heb je meer kans om iets van de echte democratie te zien.
Disclaimer: De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. Streekomroep West-Friesland is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom en onafhankelijk.