En daar is-ie weer: het asielzoekerscentrum. Geen plan in Hoorn dat zoveel stof doet opwaaien, zoveel meningen losmaakt en zoveel buurtapps roodgloeiend zet. Na het mislukte initiatief met buurgemeente Koggenland – een gedeeld AZC langs de A7 dat uiteindelijk vastliep in ambtelijke mist en lokale weerstand – kijkt de gemeente nu naar een nieuwe locatie.
Officieel komt het gebied langs de A7, daar waar de kynologenclubs zitten, niet voor op de lijsten, maar sinds de aanzegging dat de clubs daar op mogelijk zelfs korte termijn moeten verdwijnen wordt er volop gespeculeerd over een AZC op die plek. Een meer voor de hand liggende optie wordt niet genoemd: het terrein aan de Berkhouterweg en grenzend aan de A7, dat eerder strategisch is aangekocht ten behoeve van de busremise. Maar die plannen kunnen nog vele jaren duren, waardoor het gebied langdurig ongebruikt blijft.
De reacties laten zich raden. Bezorgde buurtbewoners vrezen voor overlast. De leden van de hondensportverenigingen voelen zich overvallen. En op sociale media verschijnen de eerste bekende teksten: "We hebben al genoeg problemen." "Waarom hier?" "Zorg eerst voor onze eigen mensen."
Tegelijkertijd komt er ook een andere kant van Hoorn naar voren. Een stad die begrijpt dat opvang niet alleen een kwestie is van stenen en vergunningen, maar ook van waarden. Van verantwoordelijkheid. Van menselijkheid.
De vraag is: willen we werkelijk meedoen aan een oplossing voor een probleem dat niet ophoudt bij onze gemeentegrens, of hopen we vooral dat het ergens anders wordt opgelost? De eerdere poging bij de A7 was een logische keuze: ver genoeg van woonwijken om weerstand te dempen, dichtbij infrastructuur. Maar dat plan sneuvelde, en de realiteit is simpel: opvang moet ergens komen.
Is de locatie langs de A7 of aan de Berkhouterweg ideaal? Natuurlijk niet. Geen enkele locatie is dat. Maar de discussie gaat zelden over het terrein zelf. Het gaat over angst. Over beelden die gevoed worden door incidenten, sociale media, en meestal gewoon door onwetendheid.
Op de televisie was te zien welke – vaak beschamende - emoties en dreigementen er los komen bij de overweging om een asielzoekerscentrum onder te brengen in andere gemeenten in Nederland. Met als gevolg dat burgemeesters zeggen niet langer in te kunnen staan voor de veiligheid van de mensen voor wie ze op de bres staan.
Het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) zegt weerstand bij de komst van een nieuwe locatie regelmatig tegen te komen. "Als een azc er eenmaal staat, gaat het meestal wel goed. We maken zelfs mee dat de buurt het jammer vindt als een azc de deuren sluit."
Misschien is dit juist hét moment om een volwassen keuze te maken. Niet gedreven door gemakzucht of nimby-reflexen, maar door de bereidheid om te doen wat nodig is – ook als het schuurt. En misschien is dat wel het beste visitekaartje dat Hoorn kan afgeven: een stad die haar rug recht houdt, juist wanneer het moeilijk wordt.