Voorgelezen door de auteur zelf op HoornRadio, op zaterdag direct na het nieuws van 12 uur:
Je hebt, waar je ook woont in Nederland, te maken met driftige zoektochten naar woningen. Schaarste jaagt de prijzen op. Dat geldt voor cacaobonen en ook voor woningen. Bij cacaobonen kan natuurlijk meespelen dat men de cacaoboeren een eerlijke prijs wil betalen voor hun product. Daarnaast kunnen gevolgen van de klimaatverandering oogsten doen mislukken, waardoor een prijsopdrijvende schaarste ontstaat.
Nu staat het jou in het geval van cacaobonenprijsverhoging helemaal vrij om te vinden dat klimaat verhogende menselijke activiteiten een woke linkse gedachtekronkel is, maar je krijgt daar de chocolademelk niet goedkoper mee.
Bij de prijzen voor woningen speelt de schaarste ook een flinke rol. Daarnaast zijn er de gevolgen van inflatie, loonsverhogingen voor bouwvakkers en iedereen die daadwerkelijk huizenbouw tot stand brengen, de prijzen voor de grondstoffen en de grondprijzen. Bovendien is er de gedachte dat de bedrijven die de woningen bouwen er ook beter van mogen worden en in het verlengde daarvan de belegger die zijn zuinig bij elkaar geschraapte centjes in het verhuren van woningen heeft gestoken. We leven niet meer in de twintigste eeuw. Laten we dat niet vergeten. Mijn wellicht overbodige aanvulling is dan: laten we dan ook niet vergeten dat we niet meer in de negentiende eeuw leven.
Ach, eigenlijk bestaan er te weinig plaatjes van de woonomgeving van de arbeiders en ander volk in de wijken van de grote steden waar deze mensen onderdak zochten. We kunnen natuurlijk zeggen, kijkend naar dat verre woonverleden: we moeten niet zeuren, want we zijn tegenwoordig toch veel beter af?
Dat de echte verbeterde woonomstandigheden voor het grootste deel komen door het oprichten van woningbouwverenigingen, die tot doel hadden zo goed mogelijke huurhuizen voor zo betaalbaar mogelijk geld te bouwen en te verhuren, mogen we beslist niet vergeten. Latere regeringen in de twintigste eeuw kregen een samenstelling die in meerderheid vond dat dit een goede zaak was en dat er best wat staatssteun naar toe mocht gaan.
In de éénentwintigste eeuw kregen we langzamerhand kabinetten met een wat liberaler karakter. Met bewindslieden die niet zomaar belastinggeld wilden rondstrooien. Wie goed wil wonen moet daar gewoon wat voor over hebben, wat zullen we nou hebben! En na de constatering dat de woningbouwverenigingen eigenlijk bulkten van de centen, zozeer zelfs, dat een Amsterdamse hoogste baas van zo’n instelling zich een heel dure auto kon veroorloven en een kapitaal verspeelde in de beleggingswereld die kennelijk de zijne niet helemaal was, na die ervaring dus hadden we daar ineens een doortastende minister. Minister Blok, een rasechte VVD’er heeft in zijn tijd de overtuiging gekoesterd dat woningbouwverenigingen dus een mooie bijdrage aan de schatkist kunnen leveren en vervolgens de verhuurderheffing bedacht en uitgevoerd.
En wanneer je tot de ontdekking komt, dat er geld te halen is uit verhuur ligt het voor de hand dat je dit wereldkundig maakt. Wereldwijdkundig in minister Blok’s geval. Hij heeft beleggers van overal in het buitenland uitgenodigd in Nederland te verhuren huizen op te kopen en er een aangenaam verdienmodel aan te beleven. De huurprijzen werden voorts vrijgegeven, want je krijgt nooit een interessant verdienmodel, wanneer je van rijkswege oplegt dat er niet teveel huur mag worden gevraagd. Dat er ook een onderhoudsverplichting aan verbonden zou moeten zijn is even over het hoofd gezien, waardoor veel oude ongeïsoleerde en tochtige pandjes er niet beter op werden terwijl de belegger zelf er wel beter van werd.
We weten intussen dat een dappere poging van minister De Jonge wel opleverde dat er grenzen zijn aan de huurprijs en dat er een relatie moest liggen tussen staat van onderhoud en huurprijs. Dat bedierf de pret voor veel beleggers in het buitenland en elders en men mocht meemaken dat de huurpandjes werden verkocht als kooppandjes en dus voor de noodzakelijke huurmarkt verloren gingen.
Het bouwen van nieuwe woningen voor huurprijzen die voor minder draagkrachtigen, die niet beschikken over de gemiddelde spaarboekjessaldo van €73.000,-, levert voor projectontwikkelaars ook maar povere saldo’s op en dan zijn er nog de stikstof- en mogelijk andere beperkingen, waardoor sociale huurpandjes nog altijd voor huizenzoekers moeilijk te veroveren zijn.
Wat een geluk is dit echter voor de politieke beweging die de schuld van de huidige woningnood geheel kan wijten aan de stroom binnenkomende migranten, zoals asielzoekers! Ik nip nu gezellig met kleine slokjes aan een beker warme chocolademelk! Die kan ik me gelukkig veroorloven!
Disclaimer: De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. Streekomroep West-Friesland is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom en onafhankelijk.