Het huidige Hoorn heeft veel te danken aan de kraakbeweging die actief was in de periode tussen 1965-1990. Het kraken heeft voor een nieuwe kijk op huisvestiging gezorgd. Dat stelt 'Dokter Koevoet' Dirk Beemster in zijn boek 'Kraken in Hoorn' waarin hij terugblikt op deze roerige periode. Hij maakte zelf onderdeel uit van de beweging. Afgelopen werd zijn boek gepresenteerd in de Mariakapel.
Voor het boek heeft Beemster diverse mensen uit zijn kraakverleden gesproken en met hen teruggeblikt op - zoals Beemster het noemt, 'die wilde tijd'.
"Er was een grote behoefte aan woningen onder jongeren, want het blijven wonen bij hun ouders was te knutterig", vertelt hij zittend in de spierwitte kapel. "Met name alternatieve jongeren wilden vrij zijn, lange haren hebben en hasj roken." Er waren er nog geen strenge wetten, waardoor het kraken makkelijk ging. Het was één van de oplossingen voor de net beginnende woningcrisis.
Waarom Dokter Koevoet?
Beemster zelf heeft nooit in een kraakpand gewoond: "In tegenstelling tot anderen had ik een goede woning, dus waarom zou ik?" Wel heeft hij anderen geholpen om woningen te kraken. "Ik liep altijd met een koevoet rond om panden in te komen. Vandaar ook mijn bijnaam Dokter Koevoet." Voor het boek heeft Beemster alle gekraakte huizen in kaart gebracht. Dat waren er in totaal 63: "Maar die heb ik niet allemaal gekraakt hoor", lacht Beemster. "Zelf was ik er maar bij een stuk of tien betrokken."
Dankzij het kraken zijn een monumentale panden in Hoorn bewaard gebleven, zoals de huizen op de Baanstraat. "Eigenlijk zou daar nieuwbouw komen. Door onze acties ging dat niet door." Het Havenkwartier is nog zo een voorbeeld. Een deel van de wijk is intact gebleven door de kraakbeweging.
De filosofie achter kraken
"Wij waren een protestgeneratie" stelt Beemster. "Ons gedachtegoed ging verder dan alleen het kraken van een woning. De jongeren van toen wilden een heel ander politiek systeem. Ze wilden de maatschappij veranderen en meer vrijheid. Krakers wilden losbreken uit het burgerlijke bestaan van hun ouders". Die behoefte was ook buiten de kraakbeweging te constateren. "De kerken liepen leeg, want jongeren konden zich niet vinden in de godsdienst. Het was een cultuuromslag", vult Beemster aan.
De vrijheidsbehoefte riep ook de nodige weerstand op. "Dat begon al met kritiek op 'flowerpower'. De mensen vonden dat we maar moesten gaan werken. Het was echt vrijheid, blijheid. Niemand had echt een vaste relatie en iedereen ging met elkaar", blikt Beemster terug. Toch kregen de tegenhangers de overhand "Zelfs de meest radicale krakers hadden op een gegeven moment huisje, boompje, beestje. Het is nu allemaal preutser geworden."
Net zoals de jeugd van toen is het voor de jongeren van nu onmogelijk om aan een huis te komen. Sinds 2010 is het kraken van een woning of gebouw verboden. Heeft Beemster nog een advies voor de jongeren van tegenwoordig?: "Ga in peace wonen bij je ouders. De ouders van tegenwoordig zijn modern denkende mensen, dus waarom niet?"