Het leven van Esther Lamme uit Bussum zou een heel stuk makkelijker kunnen als zij een hulphond zou hebben. Een progressieve spier- en zenuwziekte zorgt ervoor dat zijzelf steeds minder kan en in een rolstoel zit. De aanvraag voor een hulphond is complex, maar heeft Esther inmiddels gedaan. Voordat het zover is, moeten er wel meerdere opvangplekken zijn voor de hulphond, want bij een ziekenhuisopname moeten andere baasjes voor de hond zorgen.
Esther zoekt oppas voor hulphond - Erik Bootsman
Een aanrechtdoekje van de grond rapen en zelf in de was gooien. Of kleren aangeven als zij zich gaat aankleden. Het zijn taken die de 37-jarige Esther uit Bussum zou willen uitbesteden aan een hulphond. Haar leven is een stuk moeilijker geworden, nadat zij zeven jaar geleden een chemokuur onderging tegen lymfeklierkanker. Daardoor is haar immuunsysteem sterk verminderd. Ook heeft zij hierdoor een spier- en zenuwziekte opgelopen.
Steeds iets minder kunnen
"Soms kom ik erachter dat ik iets niet meer kan, wat ik voorheen nog wel kon", vertelt Esther. Toch is zij strijdvaardig en wil zolang mogelijk zelfstandig kunnen blijven leven.
Simpele klusjes waar een gezond mens niet bij stil staat, kosten haar veel energie. Gewoon je armen omhoog doen om je haar te borstelen, is bijna al een uitputtingsslag. En vanwege haar twee stoma's is bukken vanuit haar rolstoel, als ze iets op de grond heeft laten vallen, heel pijnlijk. Een hond kan in veel gevallen een hulp bieden.
Een hond, een baasje
Zo'n dier krijgt een volledige 'maatwerk' training. Dat betekent dat de hulphond een specifieke opleiding krijgt om het leven van de toekomstige eigenaar makkelijker te maken. Het dier past voor de rest van zijn leven dan ook maar bij één baasje.
Een aantal 'ziekenhuishandelingen' kan Esther inmiddels thuis verrichten, zoals zichzelf antibiotica toedienen. Want dankzij een nagenoeg afwezig immuunsysteem is haar gezondheid broos. Maar ook bij deze handelingen geldt dat de hond overal bij zou kunnen helpen, al was het maar met aangeven van spullen.
Hele lijst
De aanvraag voor een hulpdier is complex. Een enorme stapel documenten moet ingevuld worden met de meest specifieke informatie over de aandoening(en). In het geval van Esther onder andere: een zwak hart, een aangetaste slokdarm, geen blaas meer, zenuwen en spieren die afnemen en waarschijnlijk narcolepsie. Die laatste is een vervelende ziekte, waarbij je onverwacht en plotseling in slaap valt.
De aanvraag is inmiddels klaar, maar Esther moet nog zorgen voor opvangplekken voor haar eventuele nieuwe huisdier. Verplicht moeten dat er drie zijn, maar voor de zekerheid wil Esther er vijf. Een vereiste is daarnaast dat mensen die een hond op kunnen vangen, ook op stel en sprong klaar kunnen staan.
Zelfstandig en veel plezier in het leven
Ongeveer één keer in de drie maanden heeft de Bussumse last van een bloedvergiftiging, waardoor ze soms zelfs per ambulance meteen naar het ziekenhuis moet. De hond kan dan niet alleen blijven en moet meteen onderdak hebben.
Maar zoals gezegd: Esther kan veel zelf. En ze heeft plezier in het leven. "Ik zet gewoon een lekker muziekje op de achtergrond, als ik mezelf aan het verzorgen ben", legt ze uit over alle zorgtaken die zij voor zichzelf verricht. Voor haar antibiotica bijvoorbeeld hoeft zij niet meer twee weken in het ziekenhuis aan het infuus te liggen, dit doet ze nu zelf.
Met haar enorme rolstoel, die kan transformeren tot 'rolbed', past ze net in de lift van haar appartementengebouw. "Maar de hond past er dan ook nog bij hoor", lacht zij. Als de aanvraag is goedgekeurd, de opvangplekken zijn geregeld en de hulphond er eenmaal is, kan zij misschien ook weer wat vaker naar bijeenkomsten van lotgenoten. Want dat zijn er tienduizenden in Nederland.